Wie afgelopen zondag ‘s ochtends de gordijnen open deed werd begroet met een uiterst bar en boos winterweer. Kou, regen, harde wind. Elke beetje zelf-respecterende kelderklasser hoopt op zo’n moment natuurlijk maar 1 ding; afgelasten die handel. Echter zijn de mannen van Dubbeldam 3 niet zomaar kelderklassers. Die weten dat heel Dordt en omstreken weer uitloopt om van dit voetbal te genieten.  Camperaploegen staan paraat, bussen vol supporters moeten door stewards naar de juiste parkeerplek gewezen worden. Deze mensen kunnen we niet teleur stellen natuurlijk! Daarnaast is het ook nog eens de kraker tegen VVR 3, een bloedfanatieke ploeg die nog eens prima kan voetballen ook. Er werd besloten de positieve vibe na de overwinning op IFC vast te houden en gewoon af te reizen naar de Schenkeldijk. Tot dusver fout nummer 1 van vandaag..

Op de groepsapp was er al paniek. Onze trouwe sluitpost Danny Soeteman kon er niet bij zijn vandaag. Juist Danny, die in de eerste wedstrijd tegen VVR dit seizoen zijn 2.0 status volledig waarmaakte. Alleen de mannen die donderdag op de training waren bleven uiterst kalm. Keepersprobleem? Niet meer. Wie er dan op goal zou moeten vraagt u zich af? Ondergetekende, ik, de varkensvleesetende Rüştü Reçber, de niet-zo-zwarte panter. Tenminste, dit zijn enkele bijnamen die ik van mijn nieuwe mentor Paul Wols heb mogen ontvangen. Tot zijn (en mijn) grote onbegrip werd ik echter rucksichtslos gepasseerd. Die ene overgebleven haar op zijn hoofd werd ook uit pure frustratie uitgetrokken. Onbegrijpelijk. Er werd voor ene Roy de Graaf gekozen onder de lat. Persoonlijk heb ik er nog nooit van gehoord, maar hij schijnt wel eens iets voor het 1^e te doen ofzo. De rest van het team was erg blij en enthousiast met deze nobody, maar in mijn hoofd staan we al 1-0 achter.

Enfin, was Danny dan de enige afwezige op deze voetbaldag? Nee natuurlijk niet! Robert Schellenback moest de wedstrijd laten schieten en ook Rory Willemstijn is weer gestruikeld over een lieveheersbeestje waardoor hij verwacht zeker enkele weken in de ziekenboeg te verblijven. Gelukkig kregen we versterking in de vorm van Enzo van de Vossenberg die voor de gelegenheid zijn huisdier leguaan had meegenomen in zijn onderbroek, zo bleek later onder de douche. Ook Rory van de Weyden deed weer mee, maar die weiger ik onder dezelfde noemer als versterking te plaatsen. Hij doet me meer aan meer aan Patrick Stolk denken. Heel leuk en aaibaar, maar mijn god, zo ontzettend beperkt. Gelukkig hadden we nog wel enige wissels klaar om in te vallen. Althans, klaar, daar waren de meningen over verdeeld. Axel is hersteld van zijn Corona aanval. Hij vindt zelf dat het weer prima gaat, maar voor ons was het na 2 woorden vrij duidelijk dat hij toch blijvende hersenschade heeft opgelopen. Erik-Jan Tak heeft zichzelf goddank ook op de bank geplaatst en we konden zelfs beroep doen op een oude bekende! Wat heet, een zeer oude bekende. Zo oud dat er een archeoloog is opgeroepen om precies te bepalen hoe oud. Een ware relikwie uit de voetbalwereld. Zaterdagavond besloot namelijk na 6 zware Leffe en een gewonnen tenniswedstrijd de enige echte rode baron; Dicky van de Net, zich in een bui van totale overmoed weer beschikbaar te stellen. Dat hij hier de volgende dag vreselijk veel spijt van had was duidelijk. De aankomst in een ambulance van Stichting Doe Een Wens zag er al niet heel veelbelovend uit. Uiterst voorzichtig werd hij bijgezet in de dug-out en we gingen er vanuit dat we vandaag toch geen blessures zouden krijgen. Fout nummer 2..

Het is de 23^e minuut. Het spel golft op en neer en het is duidelijk dat dit vandaag geen makkelijke overwinning zal worden. Als we daar sowieso al aan mogen denken. De bal heeft onze lat al eens geraakt en tot mijn eigen spijt moet ik toegeven dat Roy onze mannen al enkele keren heeft gered met een meer dan prima redding. Nick Willemstijn, ons eigen voetballende puddingbroodje, de man met het lijf alsof je een pak vla in een boterhamzakje giet, heeft inmiddels de ultieme kans op de openingstreffer laten liggen. En ineens daar toch nóg een grote kans. Uit het niets valt de bal voor de goal van de tegenstander. Jesper staat er nog. Vallend, struikelend, kreunend en steunend, net 1 teen tegen de bal krijgen. Een makkelijke prooi voor de opvallend rustige keeper van de tegenstander, maar volledig naar verwachting het laatste wapenfeit van Jesper deze wedstrijd. Het had tenslotte ook al lang geduurd. Hij werd vervangen door Erik-Jan Tak die direct van start ging met zijn masterclass balverlies en kutpasses. We hoopte dat dit even een korte demonstratie zou zijn maar Takkie was vastbesloten om dit tot aan de 90^e minuut vol te blijven houden. Gelukkig kwamen we toch nog op voorsprong. Deze keer werd een kans die wél erg moeilijk was verzilverd door Nick die de scherpe hoge voorzet droog in de bovenhoek plaatste. 1-0, maar we waren verre van veilig. VVR was met een complete selectie richting de Schenkeldijk gekomen en daar zaten enkele prima spelers tussen. Langzaam zag je dat we de grip aan het verliezen waren. Rocco had al een keer aan de noodrem moeten trekken bij een snelle uitbraak. Alleen volgens Dick (staar), Axel (hersendood) en de scheids (geen excuus) was er een bal bij in de buurt en bleef het slechts bij een vrije trap. Bij de volgende uitbraak was het helaas wel raak. De bal werd strak en laag voorgegeven en kon bij de 2^e paal worden ingelopen. 1-1 was de ruststand en we zouden de 2^e helft nog vol aan de bak moeten.

Nadat Sjoerd Boutens uiterst egoïstisch alle thee in de kleedkamer had opgedronken zochten we rillend, nat en koud het kunstgras weer op. Nog 45 minuten hadden we om iets te bereiken. Helaas begon het al vroeg met een wissel. Jeroen Burgers, relikwie in spé, moest zich laten vervangen door Axel en de paniek bij Dick was zichtbaar. Nu was hij de volgende die aan de beurt was. Ferdy was er dan nog, maar die was duidelijk op zijn ziel getrapt met zijn rol als grensrechter. Vorige week 90 minuten alles gegeven. Kilometers gemaakt waar Steef jaloers op kon zijn, zwoegen en sleuren. Alle beloftes ingeleverd. En nu, als een natte hond in de regen met een vlag in de hand. Zijn woede was begrijpelijk.

Plots leek het moment daar voor Dick. Een bal werd diep langs de rechterflank gespeeld. Erik-Jan zette aan en was klaar om hier iets geweldigs mee te doen. Helaas voor hem had zijn masterclass voor iemand net een minuut te lang geduurd. Iemand was het zat. Iemand met ervaring als scherpschutter. Iemand die in koele bloede iemand ongezien van een meter of 100 kan uitschakelen. Iemand met wellicht ervaring bij het Korps Mariniers. En laten er daar nou net 2 van aanwezig zijn op de tribune. Niemand hoorde het schot, niemand zag de lichtflits van de kogel die de loop verlaat, niemand zag sowieso het wapen. Een beetje vreemd dat Kevin een gitaarkoffer bij zich had, maar bij de combinatie van Kef en ‘’een beetje vreemd’’ kijkt eigenlijk niemand raar op. Het enige wat we konden zien was het moment van inslag bij Erik-Jan. Het projectiel moet diep in zijn kale achterhoofd gepenetreerd zijn, want bewijs op het veld vonden we niet. We vonden alleen het slachtoffer, Tak, plat op zijn buik op het kunstgras, zwarte korrels in zijn neus en ogen. Roerloos. Ik weet nog altijd niet wie hier verantwoordelijk voor was, maar ik denk dat ik voor ons allemaal spreek als ik zeg: bedankt. Volgende keer gerust een half uurtje eerder.

Iets wat gerust ook een stuk eerder in de wedstrijd had mogen gebeuren was een tactische overtreding van onze aanvoerder / young jesus Stefan de Meijer. Hij kwam er na 80 minuten voetballen achter dat zijn directe tegenstander toch aardig kon voetballen en besloot hem binnen 1 minuut meerdere keren te vloeren en te schoppen. Gelukkig was Johan Bruystens niet aanwezig, want hij had zichzelf ongetwijfeld langs de lijn vreselijk hard staan masturberen bij het zien van dit geweld. Een opstootje was het gevolg en onze aanvoerder werd samen met de speler van VVR voor de laatste 10 minuten uit het veld gestuurd. Hun beste eraf, onze een-na-slechtste (Rory mocht blijven staan). Helaas was dit allemaal te laat. Roy bleef verder een onpasseerbare sluitpost dus VVR ging niet meer scoren. Enzo had met een schot op de paal nog kans op de 2-1 en Pieter Batistutosua heeft het nog een keer of 30 van afstand geprobeerd, maar het bleef 1-1.

Een terechte uitslag in een pot die ondanks de vele kansen op en neer geen echte winnaar verdiende.

Het goede nieuws is dat onze directe tegenstanders ook allemaal gelijk hebben gespeeld deze zondag, waardoor de stand in het klassement niets veranderd. Met hangen en wurgen blijft het sterrenensemble op de koppositie, maar het gaat nog een lange rit naar de eindstreep worden. Alle hulp is nodig dus blijf vooral in grote getalen komen om jullie favoriete G-speler aan te moedigen. Vinden ze leuk.

Tot snel!