De band tussen moeder en zoon is ijzersterk, ondervond IJda van Tol. Het verdriet om het verlies van haar zoon Louis Beekman neemt ze mee
Op het moment dat Louis Beekman al die jaren geleden voor het eerst in haar armen lag, wist moeder IJda van Tol (nu 78) zeker: de liefde voor je kind is eeuwig. ,,Hij was mijn eerste zoon. Gelijk op het moment dat hij werd geboren, kon ik me geen leven meer zonder hem voorstellen.” De Dordtse werpt een blik naar boven. ,,Zo gek, zo gaat dat als je kinderen krijgt. Maar dat ik nu ook daadwerkelijk zonder mijn oudste zoon verder moet leven, had ik nooit verwacht.”
Louis was een levensgenieter in alle opzichten, vertelt IJda. ,,Een heerlijke jongen gewoon. Misschien ben ik wel een beetje bevooroordeeld, want ik was natuurlijk zijn moeder. Ik kon er enorm van genieten hoe hij de wereld rondreisde voor het bedrijf waar hij werkte.” De Dordtenaar was fervent voetballiefhebber. ,,Hij ging iedere twee weken met zijn zoons naar de Kuip. En trainde vroeger verschillende elftallen, want dat vond hij nou eenmaal prachtig. De laatste jaren voetbalde hij zelfs bij zo’n ‘ouwelullen’-team.”
De band tussen moeder en zoon is ijzersterk, aldus IJda. ,,En laat ik nu het geluk hebben twee zoons te hebben gekregen. Louis en mijn tweede zoon, Michel, kwamen me jarenlang samen op zaterdagochtend opzoeken.” Ze wijst op de twee zwarte stoelen in haar woonkamer. ,,Louis op die linkerstoel, Michel op de rechter. Als ze dan lekker met zijn tweeën zaten te kibbelen, kon ik alleen maar denken: dat zijn mijn mooie jongens.”
Begin 2017 kwam Louis ook weer bij moeder IJda langs. ,,Ik weet nog dat zijn gezicht een beetje betrok. ‘Mam, ik plas bloed’, vertelde hij me. Ik durfde er niet aan te denken wat er mis kon zijn. De laatste keer dat ik zelf namelijk bloed in mijn urine aantrof, bleek ik baarmoederhalskanker te hebben. Gelukkig ben ik toen genezen, maar je zou niet willen dat er zoiets ernstigs met je zoon aan de hand zou zijn.”
Toch kwam de diagnose al snel: Louis had blaaskanker. ,,Het ziekenhuis dacht eerst nog dat het te genezen was, maar tijdens een operatie kwamen ze erachter dat hij uitzaaiingen had. Iedereen wist op een gegeven moment dat Louis nog maar korte tijd te leven had, behalve ik. Louis wilde niet dat het verdriet me zou opbreken, zei hij. Maar drie weken voor zijn overlijden vertelde hij me toch maar dat zijn einde naderde.”
Wat hij toen precies zei, weet IJda niet meer. ,,Ik raakte in een soort shock. Alsof de lucht uit je longen wordt gedrukt en je geen woord meer uit je mond kunt krijgen.”
Vanaf dat moment ging het snel. ,,Louis zag er haast niet meer uit als Louis. Hij was zo erg afgevallen, had een kaal hoofd gekregen van alle chemo. En weet je wat zo bijzonder was? Hij bleef zo positief mogelijk. Misschien ook om mij te sparen, ik weet het niet.” In het laatste gesprek dat ze met haar oudste zoon voerde, lachten ze samen alsof de tijd even had stilgestaan. ,,Konden we maar even teruggaan naar hoe je je voelde vóór de kanker, zei ik tegen hem. Hij knikte, maar zei ook: ‘Het leven houdt hierna niet op, mam.’ Hij was niet eens gelovig, maar was er wel van overtuigd dat er nog iets moois kwam.”
Daarom vertelde IJda hem toen ook: ,,Ik hoef ook niet meer zo lang, jongen. Dus als ik deze aarde verlaat, trek je dan alvast een wijntje open?” En Louis lachte, en knikte dat hij de glazen alvast klaar zou zetten. De nacht die daarop volgde, op 21 september 2017, overleed hij.
Het is nu bijna tweeënhalf jaar geleden, maar het verdriet om het verlies van haar zoon wordt geen dag minder. ,,Ergens zou ik ook niet willen dat ik geen verdriet had. Het betekent namelijk dat ik intens veel van hem heb gehouden. Hij was dan wel 52 jaar, maar hij bleef mijn lieve superjongen.”
