Door Koen van Kalkeren
Zondag 14 april. Lente. Een competitie waarvan het eind in zicht is. Vaak is dit de periode waarin het het allerlekkerste voetballen is. Een mooi lente zonnetje, de wedstrijd die op de ranglijst toch nergens meer over gaat voor zowel jezelf als de tegenstander, met een krat bier in het gras liggen, sigaretten uitdrukken op je scheenbeschermers en lachen om die ene lul die wel z’n gezicht insmeert maar simpelweg niet wil accepteren dat zijn haargrens nu toch echt ergens achter op z’n inmiddels vuurrode schedel ligt. Kelderklasse voetbal, heerlijk! Was het niet dat deze zondag voor ons sterren-ensemble er heel anders uit zag. Deze wedstrijd doet er nog wel degelijk om daar we nog in volle race voor het kampioenschap zijn. Daarnaast is het ook nog eens een snijdende 2 graden buiten en het fluitsignaal klinkt al om 10:00 ergens in diep, donker Brabant. Alle ingrediënten voor een topwedstrijd.
Vol vertrouwen werd er verzameld op de parkeerplaats. De selectie was immers fit en compleet!
Toch hing er iets vreemds in de lucht. Het was stil, té stil. Geen kwetterende vogeltjes, geen wedstrijdgeluiden op de achtergrond. Alleen een allesdoordringende zure kotslucht die over de Schenkeldijk trok. Wij wisten direct genoeg. Erik-Jan Tak zou er niet bij zijn vandaag. Woonachtig op een steenworp afstand van de kantine heeft onze ex-vedette de laatste jaren het voetballen volledig links laten liggen en zichzelf goed ontwikkeld op zijn nieuwe passie; kei-hard kotsen. En als u denkt dat we het hierbij hebben over dat laffe opboeren van de Shoarma Tonnie van gisteravond, of dat schepje groenige gal wat op zondagochtend als een vlies op het water van de toiletpot drijft, dan heeft u het mis. We hebben het hier over een titelkandidaat voor het WK-ver-kotsen. De meester van de oprisping. Een kunstenaar die alleen een schildersezel, zuurbestendig doek en een flinke slok bier nodig heeft om als een ware Rembrandt werkelijk vanuit zijn tenen via de keel en neus zijn kunst op het doek te kletteren. En nee, het is zeker nog niet voor het grote publiek, maar hij blijft er vandaag wel op oefenen. En kijkende naar zijn voetballende inbreng van de laatste jaren kunnen we hem alleen maar steunen in zijn nieuwe hobby.
Ook was de aanwezigheid van Rory Willemstijn van korte duur. Hij had op de verzamelplaats nauwelijks zijn eerste blessure gefaket voordat de telefoon ging; storingsdienst. Dit keer niet in zijn hoofd, maar daadwerkelijk op locatie. Hij moest er vandoor. Met zijn favoriete snuffelaar onder z’n arm beende hij al richting auto. Gelukkig konden we hem op tijd overtuigen om Jeff weer neer te zetten, omdat we hem en zijn superneus vandaag zelf hard nodig zouden hebben. Axel is vanwege domme vragen nog altijd voor onbepaalde tijd geschorst en Jesper is licht geblesseerd. Al met al dus geen verrassingen.
Vanuit verschillende hoeken kreeg ik de vraag of ik vandaag weer cijfers zou uitdelen in het eindverslag. Hier moet ik echter vanaf zien, puur en alleen omdat dit te positief zou zijn. Niemand wilt graag lezen hoe Reinier een 8 krijgt voor puike passing. Net zoals je niet naar Temptation Island kijkt met de hoop dat de koppels trouw blijven aan elkaar. Of De Rijdende Rechter zonder schreeuwende burengekkies. Of Der Untergang met een happy end. Enfin, daar wacht dus niemand op. Jammer voor het verslag, maar goed voor het voetbal!
Net zoals de thuiswedstrijd bleek keepers-en verdedigingsvereniging Sprundel ook vandaag niet van plan er een leuke open pot van te maken. Wel kwamen ze tegen alle verwachting in op voorsprong. Een slechte voorzet werd door onze eigen Robert Schellenbach dusdanig lekker neergelegd dat het voor de aanvaller van de Rood/Zwarten weinig moeite was om deze binnen te schieten. Gelukkig kon enkele minuten erna onze huishamster Nick Willemstijn de stand weer gelijk trekken. Een scorebord langs de lijn was niet nodig, simpelweg omdat mijn tepels inmiddels zo hard door mijn shirt, trui én jas heen drukte dat de tussenstand van 1-1 voor iedereen duidelijk te zien was.
Niet lang daarna was Nick wederom het eindstation voor de 2-1 en ondanks Sprundel met minimaal 9 man achter de bal bleef, hadden we toch onze voorsprong te pakken. Nick had ons inmiddels ook naar 5-1 kunnen brengen, maar bleef zijn kansen missen. Als je hem daar dan commentaar op geeft en je krijgt terug dat hij er toch al 2 heeft gemaakt ben je verder als trainer ook snel uitgeluld.
De tegenstander kreeg plots nog wel kans op de gelijkmaker. Dit via wederom een uitgestoken been van onze eigen Robert Schellenbach. Deze ‘’verkeerde aanname’’ leek opvallend veel op een bewust passje op de spits. Het leek erop dat we een mol binnen onze eigen gelederen hadden. Een spion, een Judas. ‘’Schellenbach’’.. het klinkt ook al zo Duits. Ik haalde hem naar de kant voor een gesprek op de man af. Terwijl de tranen over zijn wang biggelden gaf hij toe dat hij inderdaad door JEKA was geïnstrueerd om Sprundel vandaag in het zadel te helpen. ,,Ze hebben mijn vrouw en kinderen’’, snikte hij zachtjes. ,,Ik vrees dat ze iets aangedaan zal worden. Of nog erger, Sjoerd Mossou die een column over ze schrijft’’. Ik raakte hem met de vlakke hand in zijn gezicht. Dit is geen tijd voor gesnotter. Het gaat natuurlijk niet gebeuren dat ik het geluk en de gezondheid van een lief en onschuldig gezin van een nietszeggende middenvelder boven mijn eigen eerste succes als trainer ga stellen. Ik loog terwijl ik zei dat ik het zou oplossen en stuurde hem terug de wei in.
Na zijn eigen realisatie dat het teambelang (lees: mijn belang) inderdaad groter is dan zijn gezinssituatie herpakte hij zich en speelde verder een prima wedstrijd. Achterin werden er met passes gestrooid, het middenveld had controle en onze aanvallers zorgde voor constant gevaar. Ook Dennis Wols demonstreerde keer op keer waarom de gnoe het meest bewegelijke dier op de savanne is en kapte en draaide als vanouds. De tegenstander kreeg maar geen vat op hem en een half uur voor het eind zorgde een van zijn dribbels via een uitgemeten schot in de hoek voor de 3-1.
Nick had inmiddels last van ijsvorming op zijn voortanden wat hem nóg trager maakte en offerde zich op voor een wissel. ‘Good old’ Marco Olieroek was ’s ochtends vroeg bereid gevonden als stand-in voor Rory te dienen en was fit om in te vallen. De kou deed hem niets. ,,Als oud-marinier leer je dat kou een emotie is, dat kan je uitschakelen’’, wist hij langs de lijn te melden. ,,Hetzelfde leerde je bij de mariniers over pijn in je gewrichten, stramme spieren en botontkalking’’. Dat hij aanwezig was bij de oprichting van het korps mariniers in 1665 door Michiel de Ruyter zelf leek hem niets te doen. Hij rende, hij draafde, hij bood aan en vertrok. Toen, een diepe bal, makkelijk aan te nemen, was het niet dat Marco andere plannen had. Een hakje is natuurlijk altijd makkelijker. De hamstring besloot na jaren van misbruik dat hij er nu echt genoeg van had. Pats. Einde wedstrijd voor Olie. Sterker nog, einde complete beweging. Als een standbeeld bleef hij op het veld staan. Ondersteund door zijn teamgenoten werd hij in exact dezelfde houding het veld afgedragen. Ik kan hier een ode schrijven aan zijn jarenlange inzet en hem bedanken voor zijn tijd als voetballer, maar u weet zelf ook dat een oud-marinier laat zich niet kisten en ondanks dat iedereen hem opgeeft, zal hij dat zelf nooit doen. We verwachten hem dan donderdagavond gewoon weer op de voetbal. Ik gaf hem direct een nieuwe missie, perfect voor iemand met zijn kwaliteiten. JEKA speelt uit bij VVR en we hadden nog wat te vereffenen. Hij ging eens kijken.
Trainingsbeest Ferdy Overduin verving hem in het veld en met nog wat kleine kansjes liep de wedstrijd naar het eind. De scheidsrechter liet nog een overtreding of 20 lopen en floot niet voor 2 100% strafschoppen, maar gelukkig kon dit kinderachtige gedoe niet voorkomen dat we gewoon de 3 punten terug naar de Schenkeldijk namen. Zo blijven we op koers en werken we naar een ongekend spannende apotheose van dit seizoen! Donderdag moeten we voor de beker thuis tegen Theole en mogen we het paasweekend gebruiken om de spieren weer wat rust te geven. Nog 4 wedstrijden naar het einde en we verwachten natuurlijk onze trouwe fans en supporters langs de lijn om alle stramme, krakende en piepende spiertjes en gewrichtjes naar het einde van de competitie te juichen!
Oh, nog voor ik het vergeet; JEKA heeft uiteindelijk 1-1 gespeeld en de Schellenbachjes zijn weer in goede gezondheid met elkaar herenigd. Missie geslaagd, bedankt Olie.