Het huis van Iet Koster-Van der Klooster (59) is leeg. Niet alleen omdat haar man er niet meer is, maar ook omdat ze net een verbouwing achter de rug heeft en in afwachting is van de nieuwe meubels. ,,Die verbouwing hadden we samen al gepland en Fred wilde dat ik die hoe dan ook zou doorzetten.”
Tot begin vorig jaar leek er weinig aan de hand en genoten Fred, Iet en hun zoons Kjeld (31) en Sven (28) volop van het leven. ,,Vroeger kon pa best streng zijn, zeker toen hij trainer was van ons voetbalteam. We kregen echt geen voorkeursbehandeling omdat we zijn zoons waren”, vertelt Sven. ,,Maar naar mate we ouder werden, werd hij steeds milder en meer een vriend dan een vader.”
Op zondagmiddag naar café De Noot waar live bluesmuziek werd gedraaid, was vaste prik voor de familie Koster. ,,Dat was echt ons ding”, vertelt Iet. ,,Het hele gezin in dezelfde kroeg met al onze vrienden, daar kon hij zo van genieten,” aldus Iet. ,,Hij was zo trots op zijn zoons.”
Het meest genoot Fred toch wel op het voetbalveld, waar hij als trainer tientallen teams heeft aangestuurd. ,,’s-Gravendeel, Hardinxveld en hij is een tijd assistent-trainer van Simon Kistemaker geweest bij wat nu FC Dordt is”, vertelt Iet. ,,De langste tijd heeft hij getraind bij Alblasserdam en Dubbeldam.” Bij deze laatste club heeft hij de laatste jaren nog met veel plezier leiding gegeven aan een jeugdteam. ,,Het maakte voor hem niet uit of hij nu een selectieteam of een jeugdteam trainde. Hij nam het altijd serieus”, vertelt Kjeld. ,,Dan zat hij de dag van tevoren in zijn map hele opstellingen en schema’s te maken.”
Fred kwam in 1949 ter wereld in Rotterdam in een gezin waar het veel om voetbal draaide. Toch heeft het Iet altijd verbaasd dat Fred trainer is geworden. ,,Hij was een enorme koukleum, dus eigenlijk was het niets voor hem om in weer en wind op het veld te staan. Ik heb weleens gehoord dat hij, toen hij nog maar een kleine jongen was, voor zijn verjaardag als cadeau een extra dekbed heeft gevraagd”, vertelt Iet lachend.
Toch kon de kou hem op het veld niet deren en was hij daar meerdere malen per week te vinden. Het is dan ook niet verrassend dat Iet en Fred elkaar bij het voetbal hebben leren kennen. ,,Alweer 33 jaar geleden. Mijn vader was zijn assistent en hij was bevriend met mijn broer.”
Jaren werkte Fred bij Eneco en ook na zijn pensioen kon hij niet stilzitten en ging hij auto’s rijden bij Van Mill. Hij was fit en vitaal, maar kreeg wel steeds vaker last van buikpijn. In februari vorig jaar besloot hij hiermee naar de huisarts te gaan. ,,Door het hele coronagebeuren duurde het heel lang voordat hij werd doorgestuurd naar een specialist. Eind april kon hij daar eindelijk terecht en toen hij de uitslag kreeg, kon hij meteen door naar de spoedeisende hulp.”
Er bleek een tumor van acht centimeter in zijn darm te zijn gegroeid die tegen zijn maag aanduwde. Toch bleef het gezin positief. ,,Kom op, schouders eronder, we gaan ervoor”, was het motto. ,,Maar hij kreeg de kans niet om te vechten.” Sven: ,,Steeds zat je te wachten op goed nieuws en dan kwam er weer iets bij en werd het alleen maar slechter.”
Het waren intense weken met steeds weer teleurstellingen, maar Fred bleef lange tijd zijn eigenwijze zelf en verloor zijn droge humor niet. ,,Hij wilde echt niet dat er iemand anders aan hem zat, dat mocht alleen ik”, vertelt Iet die zelf in de zorg werkt. ,,Dan kwam ik in het ziekenhuis en zei hij kijk, daar is mijn persoonlijke Aafje.”
Maar toen de kanker ook in zijn longen bleek te zitten en er op zijn lever plekjes werden gevonden werd Fred steeds stiller. ,,Toen we in juni hoorden dat er niets meer aan te doen was, heeft hij daarna bijna niets meer gezegd.”
Fred ging naar huis waar hij op 17 juni overleed, amper zes weken na de diagnose kanker. ,,Het is allemaal zo snel gegaan, ik kan niet bevatten dat het alweer bijna een jaar geleden is”, aldus Iet.
Op de dag van de uitvaart vormden tientallen mensen in de straat een erehaag voor hun gewaardeerde Fred. ,,De uitvaart zelf was heel intiem. Daarna hebben we hier in de achtertuin een sigaartje gerookt ter ere van hem, want Fred kwam nooit ergens zonder zijn sigaren.”
In diezelfde achtertuin staat nu een pot met blauwe regen, waarin Iet de as van haar man bewaart. ,,Die bloeit ieder jaar zo mooi. Ik heb ook een ring met zijn as. Zo is hij toch altijd dichtbij.” Na bijna een jaar gaat het redelijk met het gezin. ,,Je moet door, dat had hij ook gewild.” De verbouwing heeft ze met haar twee zoons gerealiseerd. Nu is het wachten op de meubels die het lege huis weer wat zullen vullen.
Fred Koster (1949-2020)
bron: AD de Dordtenaar
