Door: Koen van Kalkeren

Zondagochtend gaat de wekker weer. Een schappelijke tijd, maar tevens voor de laatste keer dit seizoen. Langzaam wrijf ik de slaap uit mijn ogen en twijfel ik of ik blij ben dat ik de komende zondagen geen verplichtingen heb, of dat de vooruitzichten van verplichte bezoekjes aan familie en meubelboulevards niet een heel stuk kutter zijn dan lachen en bier drinken met je vrienden. Ik vrees voor het laatste. Gelukkig schijnt de zon vandaag. Ik kan de voorbereiding laten schieten deze laatste speeldag en besluit rechtstreeks door te rijden naar het groen beboste complex in Ulvenhout van U.V.V. waar onze tegenstander ons zal opwachten. JEKA moet vandaag tegen een veredeld G-team spelen en zal zeker het kampioenschap pakken. Geen illusies van mijn kant. Vooraf was er nog twijfel bij me. Laten we dit seizoen in stijl afsluiten? Een stevige overwinning met een hoop ergernis tijdens het spel? Nee, niet vandaag. Ik wil ontspannen. Het geloof in de titel is er niet meer, maar de waardering voor het spel wel. Daar wil ik van genieten vandaag. Om hier zeker van te zijn heb vooraf de grootste irritatiepunten al op verplicht verlof gestuurd. Jesper is er niet bij vandaag. Toen ik hem vooraf vertelde dat hij geblesseerd was twijfelde hij niet en melde zich direct af. Hij voelde tenslotte al heel de week wat pijntjes en de hamstring stond inderdaad toch wel wat strak. Michel hoef ik nog even niet te zien na zijn verprutste kansen uit bij JEKA en Stefan heb ik gezegd dat er ergens in Zuid Spanje een bal klaar ligt voor een leeg doel. Er lag een ticket voor hem klaar op de luchthaven, maar hij besloot om de gps op z’n horloge aan te zetten en lekker naar Spanje te rennen. Nu Danny Soeteman nog. Wil ik mezelf weer straffen om hier 90 minuten naar te kijken? Nee, dat wil ik niet. Ik heb liever een keeper met 1 hand onder de lat dan nog 1 wedstrijd naar het paniekerige gestuntel van Danny te kijken. Mijn gelijk wordt later bewezen als blijkt dat een eenarmige bandiet meer ballen klem heeft dan onze eigen vaste sluitpost. Dat Rory Willemstijn niet mee deed is nauwelijks nog het noemen waard en ook Jeffrey zit al in het buitenland.

Ook kan ik vandaag Dennis Wols niet binnen de lijnen brengen. Hier baal ik oprecht van. Naast het feit dat het een van mijn betere spelers is, is hij ook één van de weinigen die mijn genialiteit als speler zag en snapte. Onze dodelijke tandem in de aanval was jaarlijks toch goed voor een doelpunt of 2. Een moyenne waar Stefan alleen maar van kan dromen. Toch ben ik blij voor hem en de rede voor zijn afwezigheid. Hij is vader van een dochter geworden afgelopen nacht. Terwijl ik plaatsneem in de dug-out langs het veld naast een hoogzwangere verzorgster, verdomme nog bezwangerd door onze hoogsteigen rechtsback, zucht ik diep terwijl ik mijn zonnebril nog eens recht zet. Mijn god, wat worden we oud eigenlijk. Kinderen zijn inmiddels hetzelfde als tatoeages; we hebben meer spelers met dan zonder. Voor het gevoel liepen we zelf nog niet al te lang geleden rond op de velden in te grote voetbalbroekjes, gaan slapen in de pyjama van je favoriete club en wakker worden met je voetbalschoenen al aan. Samen in een kluitje achter de bal aan rennen. Een periode die iedereen behalve Stefan ver is ontgroeid.

In de verte hoor ik een fluit en schrik weer wakker uit mijn gedachten. De aftrap is genomen. Even kijken wie er eigenlijk allemaal op het veld staan vandaag. Ah, Kevin de Ruiter en Pim Sterrenburg doen beide mee. Snel schakel ik en zet Rocco rechtshalf. Aan 3 staatsgevaarlijke verdedigers heb je ook in Ulvenhout niet veel. Patrick Stolk zie ik ook weer rondlopen. Hij zal blij zijn dat het seizoen ten einde is. Regelmatig moest hij op het tandvlees om aan te haken op het niveau. Hoewel ik van plan was hem te verhuren in de winterstop om elders ritme en ervaring op te doen heb ik hem noodgedwongen bij de selectie moeten houden. In de Rotterdamse haven had ik al een zeecontainer en enorme krat geregeld om hem te verschepen naar zijn volgende club. Helaas ging dit niet door omdat er geen kraan aanwezig was die krachtig genoeg was om de container van de grond te krijgen. Ook liet het schip zelf op zich wachten. De enorme tanker van Maersk lag verkeerd om aangemeerd en moest eerst alle trossen losgooien om van de kade af te drijven. Hierna voorzichtig manoeuvrerend tussen 2 andere schepen door een enorme draai maken om zo de haven weer in te kunnen varen. Het is dat het nog redelijk rap ging, ander deed het me bijna aan de draaicirkel van Jeroen Burgers dit laatste seizoen denken. Maar goed, ik dwaal af. Ik zat nog altijd met Stolk opgezadeld. Volgend jaar zal hij toch echt moeten op staan in de verdediging. Ik kan hem én mezelf niet veel langer voor blijven liegen.

Ik laat mezelf onderuit zakken in de ongemakkelijke plastic kuipstoeltjes en probeer een sigaret op te steken. Het lukt me niet. Tril ik zo? Is het de spanning? Ik kijk om me heen en zie lichte paniek uitbreken bij de overige toeschouwers. Het is de grond die trilt, nee, de lucht zelf lijkt het wel. Is dit een aardbeving? Een gasveld ontdekt recht onder Ulvenhout? Het blijkt gelukkig maar Rocco z’n hartslag te zijn. We zijn tenslotte al 10 minuten bezig en hij is toch al 2 keer over de middenlijn geweest. Hij hoeft op weinig hulp van zijn mede-middenvelders te rekenen. Erik-Jan Tak is tenslotte ook geen loopwonder. Geen voetballend wonder meer ook dat gezegd hebbende. Vuurrood, briesend op de scheidsrechter, klagend tegen medespelers. Boos op iedereen, nog het meest op zichzelf. Wel wekelijks zijn gram in een semi-leuk stukje op de website proberen te halen en daarbij zijn eigen trainer kapot makend. Dit allemaal onder het mom van journalistieke vrijheid. Dezelfde instelling die ze bij het Franse tijdschrift Charlie Hebdo hadden en we weten hoe het daar afliep. Ga dus vooral zo door, denk ik bij mezelf. ‘’Je suis Takkie’’.

We staan inmiddels 1-0 achter. Een diepe bal die verkeerd wordt ingeschat door gelegenheidskeeper Ralph van Andel. Maar soit, na een heel seizoen naar Danny te hebben moeten kijken kan ik hier nauwelijks nog wakker van liggen. De goal wordt gemaakt door een speler met de bouw van een gemiddelde NBA meets NFL-speler. Braboneger on steroids. Een soort kruising tussen Bokito en een eikenboom, maar dan met 3 benen. Ik heb hem in de rust nog een transfer aangeboden naar de Schenkeldijk, ware het niet dat hij niet akkoord ging met de clausule dat hij als enige onder de douche een boxershort moest aanhouden. We hebben tenslotte al zo weinig zelfvertrouwen.

Over zelfvertrouwen gesproken, de 2^e helft helpt ons hier ook niet mee. Nick frommelt er al vallend nog wel de gelijkmaker in na geblunder bij U.V.V., maar daar is ook alles mee gezegd. Ik weet niet wie ik meer mongoloïde vind overkomen op dit punt. De grensrechter die hiervoor om een of andere onbegrijpelijke reden besluit zijn vlag omhoog te steken of de motoriek van onze spits. De scheids beslist keurig om de vlagger te laten staan, ikzelf heb geen andere optie om Nick te laten staan. Nick dit seizoen hebben zien voetballen is alsof je naar een wekenlange opname van Knoop In Je Zakdoek kijkt. Of naar de hoofdact van Circus Treurdier. Gelukkig krijgen we nog wel eens een vrije trap in de buurt van het strafschopgebied en is de gemiddelde keeper op ons niveau 1.40m en 120 kg, anders had ik hem allang weer moeten uitzetten in de Biesbosch. Vandaag helaas geen handige vrije trappen. Robert Schellenbach zie ik inmiddels al een half uur hoopvol en vragend mijn richting opkijken. Steeds meer trekkend met het been, steeds zwaarder lijkend. Natuurlijk kan ik hem wisselen, maar kom op, de laatste wedstrijd. Hij mag zich doodvoetballen en heeft een hele zomer om te reïncarneren in de fitte sluwe spits van weleer. Ik dank de spiegelende zonnebril op mijn neus en blijf hem negeren. Voetballen zal je. Ik heb tenslotte nog maar 1 geheim wapen achter de hand. Helaas is dit wapen maar goed voor een minuut of 10. Enkele minuten later maakt de lies van onze spits de beslissing voor me en komt Ferdy binnen de lijnen. Zijn wedstrijd blijft beperkt tot 1 balcontact, met de hand. Iets wat Soeteman hem niet vaak kan na zeggen.

De tegenstander komt ons inmiddels links, rechts en dwars door het midden voorbij. Het concept van een balletje breed leggen moet in Ulvenhout nog uitgevonden worden, anders had het al 6-1 gestaan. Hun trainer en ik kijken elkaar aan en we weten het allebei. Laatste wedstrijd, laat gaan dit. Het is allemaal zo voorbij. Volledig terecht scoren ze de 2-1 en de 3-1 en de scheidsrechter maakt een eind aan deze lijdensweg. Het seizoen zit erop. Vakantie. Klaar. Tijd voor rust en bezinning.

Ik besluit onder het genot van een biertje in de groene omgeving dit even op me in te laten werken. In alle eerlijkheid; trainer zijn van dit elftal is niet moeilijk. De meeste taken worden overgenomen door onze eigen regelbever, iedereen speelt al 20 jaar op zijn eigen vaste positie en de wasvrouwen hebben hun eigen schema met elkaar. Ik ben er enkel bij als DJ in de kleedkamer, kratjeshaler, nood-grensrechter of stoel-bij-kantine-haler. En dat is prima. Volgend jaar staan we er weer met elkaar. In de tijden van huwelijken, geboortes, carrière-switches en verhuizingen blijft er altijd 1 ding hetzelfde; zondag is voetbal met je maten. En bier. Vooral bier.

Nu snel thuis fiets pakken en naar de kantine toe. Einde seizoen of niet, het is tenslotte zondag.

Ik dank onze lezers, supporters, invallers, oproepkrachten en met name onze wasvrouwen voor alle steun van afgelopen seizoen. Ook heb ik begrepen dat volgend seizoen Johan Bruystens weer vaker aanwezig zal zijn. In het kader van zijn revalidatie terug in de maatschappij zal hij vanuit de TBS-kliniek als een soort Hannibal Lecter naast het veld worden neergezet. Grommend vanachter zijn masker, maar dankzij de kettingen ongevaarlijk voor de omstanders.

Ik feliciteer JEKA met hun welverdiende kampioenschap. Ik kan wel zeggen dat we volgend jaar wraak zullen nemen, maar wetende dat we dan allemaal weer een jaar ouder, dikker en slechter zijn geworden kan ik vooral geen beloftes doen. Maar we gaan het wel weer proberen. Elke zondag. Met bier. Vooral bier.

Fijne zomer en tot volgend seizoen!