Vanaf de jaren ‘50 in de twintigste eeuw, kwam het onderwerp ‘herintroductie’ voorzichtig ter sprake. ,,Je weet hoe dat gaat. Het wordt een keer geopperd: toch wel jammer hè, kunnen we die bevers niet terughalen? Dat idee is gaan kabbelen, werd opgepakt, zakte weer weg. Het duurde tot 1988 voordat de eerste bevers kwamen.’’

Van der Neut, destijds al werkzaam voor Staatsbosbeheer, weet nog goed dat de Biesbosch – zíjn Biesbosch – ter sprake kwam als mogelijke beverlocatie. Hij reisde zelf af naar Leipzig, toen Oost-Duitsland, om de dieren te halen. ,,Ik herinner me de bizarre grensovergang naar de DDR. Mannen met zúlke petten en strenge gezichten, die met spiegels controleerden of je niets meesmokkelde onder je auto.’’

Tussen 1988 en 1992 werden 42 bevers uitgezet in de Brabantse Biesbosch. Niet allemaal ging het met zoveel bombarie als tijdens het bezoek van Prins Bernhard. ,,Maar ik merkte toen wel dat het echt een ding was voor mensen. Die bevers, waren toch wel fascinerend. Door de mens waren ze uitgestorven in Nederland, maar we hebben onze fout hersteld.’’

Niet veel later, werden de eerste sporen gevonden in de Hollandse Biesbosch. ,,Omgeknaagde bomen, beverglijbanen waarmee ze het water in en uit gaan. En uiteindelijk de beverburchten. Geweldig, ze hadden de oversteek gemaakt. Een teken dat het heel goed ging met de soort’’, glundert Van der Neut.

De boswachter zet abrupt de motor van de boot uit. ,,Kijk, daar!’’ Hij wijst naar een bruin koppie dat nét boven water uitkomt en voor de boot uit lijkt te zwemmen. ,,Even verderop is zijn burcht’’, weet Van der Neut. ,,Man, wat gaaf. Moet je je voorstellen: dat grote bruine lijf zit nog onderwater. Zijn achterpoten hebben zwemvliezen, dus daarmee maakt hij vaart.’’

Zodra de boot dichterbij komt, schiet het beest onder water. Kom, we varen terug’’, roept de boswachter uit. ,,Misschien is hij dáár de watergeul ingeschoten.’’ Helaas, het dier laat zich niet meer zien. Wel zit even verderop een bever voor zijn burcht. Met de staart maakt hij een grote klap op het water, dat metershoog opspat. ,,Een teken om de anderen te waarschuwen voor ons’’, lacht Van der Neut.

Hij grinnikt. ,,We moeten oppassen dat we bevers niet te veel menselijke eigenschappen toedichten. Maar net als mensen heb je grote verschillen in karakters bij bevers. De één schiet er als een haas vandoor, als hij in de verte iets aan ziet komen. Anderen blijven rustig voor hun burcht zitten eten, als ik langs vaar.’’

Van der Neut moet er een beetje om grinniken, zo’n internationale dag. ,,Het zegt wel iets over de bever en de status die hij heeft.’’

Toch groeit ook de weerstand tegen het dier, met name op plekken waar zijn niet te stoppen knaaglust problemen veroorzaakt in onder meer dijken. Ooit met veel toeters en bellen teruggehaald naar Nederland, nu verguisd in bijvoorbeeld de provincie Limburg. Onder bepaalde voorwaarden mag het dier daar nu zelfs worden afgeschoten. Vorig jaar gebeurde dat in elk geval vijftien keer.

Het artikel gaat verder onder de foto. 

En ook in de provincie Gelderland zijn ze het dier op bepaalde plekken liever kwijt dan rijk, omdat er soms meterslange tunnels worden gegraven die het landschap drastisch kunnen veranderen. ,,Je kon er op wachten’’, zegt Van der Neut. ,,In de Biesbosch kan de bever geen kwaad, maar dat is natuurlijk niet overal zo.’’

Dat de Biesbosch zo geschikt is, is omdat het allereerst een flinke lap grond is ‘zonder cement’ en ook nog eens van nagenoeg één eigenaar: Staatsbosbeheer. Van der Neut: ,,Stel dat we hier bevers loslaten en de polder verderop is van een boer. Ja, die zit er natuurlijk niet op te wachten.’’

Het artikel gaat verder onder het kader.